زندگی و سوزش

(یک شب تا سحر بیدار خواهم ماند

و گریه های شمع و پروانه را خواهم دید

همیشه آنها در شعر من بوده اند

باید یک بار هم من در شعر آنها جای بگیرم)

شور و حالی نیست در این دل دیوانه را     

                                            باز می خواهد ببیند شوق آن دوردانه را

کاش می دانست دل،شمعش دگر در ساز نیست

                                            کاش می فهمید مفهوم غم پروانه را

شمع من در فکر سوزش می تراود شعله ها

                                           تا ببیند لذت پرواز ان دیوانه را

یک نظر پروانه اما نیست در فریاد شمع

                                           شمع می سوزد که نورانی کند ویرانه را

شمع می سوزد ولی محتاج هر پروانه نیست

                                          مهر باید تا بساز د نرم ، هر بیگانه را

حال شمعی بود شمعی آتشین سر در دلی

                                         حال بشنو قصه ی پروانه ی بی لانه را

اشک غم بر گونه پروانه میریزد ولی

                                         شمع کی می بیند آن پژمردن مردانه را

بال پر در گوشه ای افتاده خود در گوشه ای

                                         شمع می گوید : منم پر میکنم پیمانه را

زخم می سوزد تن پرونه بیچاره را

                                         باز می گوید : توئی جان می دهی افسانه را

شمع ، روشن همچنان سرزنده از طوفان خویش

                                          با ز می سوزاند آن پروانه ی بی خانه را

سخت می میرد ولی با یاد شمعش شاد شاد

                                           مرگ تا شاید کشد عشقی چنین جانانه را

شمع با پروانه هر یک عاشقی دیوانه اند

                                          عشق اما ابتدا می سوزد آن پروانه را

حیف گر اینگونه شمعی باشدت ای قلب من

                                        سعی کن پروانه باشی سر کنی دورانه را

سفر

 

 

 

 

کلام دوست

دوست دارم وجودم برای تو همچون سمفونی باشد که درونمایه های وجودیت را به ترنم درآورم.

یادم باشد

یادم باشد حرفی نزنم که دلی بلرزد خطی ننویسم که آزار دهد کسی را

 یادم باشد که روز و روزگار خوش است وتنها دل ما دل نیست

 یادم باشد جواب کینه را با کمتر از مهر و جواب دو رنگی را با کمتر از صداقت ندهم

 یادم باشد باید در برابر فریادها سکوت کنم و برای سیاهی ها نور بپاشم

 یادم باشد از چشمه درسِ خروش بگیرم و از آسمان درسِ پـاک زیستن

 یادم باشد سنگ خیلی تنهاست... یادم باشد باید با سنگ هم لطیف رفتار کنم مبادا دل تنگش بشکند

 یادم باشد برای درس گرفتن و درس دادن به دنیا آمده ام ... نه برای تکرار اشتباهات گذشتگان

 یادم باشد زندگی را دوست دارم

 یادم باشد هر گاه ارزش زندگی یادم رفت در چشمان حیوان بی زبانی که به سوی قربانگاه می رود زل بزنم تا به مفهوم بودن پی ببرم

 یادم باشد می توان با گوش سپردن به آواز شبانه ی دوره گردی که از سازش عشق می بارد به اسرار عشق پی برد و زنده شد

 یادم باشد معجزه قاصدکها را باور داشته باشم

 یادم باشد گره تنهایی و دلتنگی هر کس فقط به دست دل خودش باز می شود

 یادم باشد هیچگاه لرزیدن دلم را پنهان نکنم تا تنها نمانم

 یادم باشد هیچگاه از راستی نترسم و نترسانم

 یادم باشد زنده ام

و...

ستاره

شب بود ،

سکوت بود،

پنجره اتاقم کوچک بود ،

به آسمان نگریستم ،

ولی چیزی ندیدم،

چون روبروی پنجره ام دیواری کشیده اند،

ستاره ها را نمیبینم ،

ستاره ها هم مرا نمیبینند ،

خانه ای داشتیم پر از عشق،

پنجره ای داشت ،

از پنجره اش ستاره ها را میدیدم،

خیام

این کوزه چو من عاشق یاری بوده است

در بند سر زلف نگاری بوده است

این دسته که بر گردن او می یبینی

دستی است که بر گردن یاری بوده است

                                                                  خیام(رها)

بدون عنوان

در یک دقیقه می توان قلبی را شکست َدر یک ساعت می توان کسی را دوست داشت َدر یک روز می توان عاشق شد ولی یک عمر نمی توان کسی را فراموش کرد

                                                                                                    هیچکس

آرزو

آرزو هات و یکجا یاد داشت کن و یکی یکی از خدا بخواه اون      یادش نمی ره ولی تو یادت می ره که چیزی که امروز داری

آرزوی دیروزت بوده .

                                                                                                         هیچکس

عهدیه

فقط خوشم اومد Play

نگاه

نگاه های رها همواره عاشق پرواز های دور و بلند
اگر غبار نفسهایمان گذاشت. و دسته دسته ز دیوار شیشه گذشتید. دگر به غربت این آشیانه باز نگردید.
                                                                                                               رها

بدون عنوان

 جون میکنیم تو زندگی

حس می کنیم که زنده ایم

 جوونیها رو باختیمُ فِکر می کنیم برنده ایم

 نشون میدیم که کوهیمُ، هیشکی حریفمون نشد

 کوه شدن اختیاری نیست زندگی مهربون نشد‍‍‍‍‍‍‍

 تا یک شکسته می بینیم واسش چه اشکا روونه

 خودمونَم خوب می دونیم، که از دلِ تنگِ مونه

 دل می شکَنیم، میسوزونیم ،اصلا مهم نیست واسَمون

 اما تا مارو می شکنن ، می نالیم از دست زَمون

 ظاهرِ کارَم که شده ، قَهقَهَ مون به آسمون

 کلی برو بیا داریم اما چقدر بی هم زبون

 گول میزنیم خودمونُ به آب و رنگ زندگی

 عاشقی رو میخوایم ولی برای رَفع خستگی

 به سادگی دل می دیمُ و به سادگی دل می کنیم

 واسه به لحظه دل خوشی به هر دری در میزنیم

 روز و شبامون میگذرن، بیخبر از دل پیر شده

 یادش بخیر جوونی رو، وقتی می گیم که دیر شده

 با همه یِ اون برد و باخت ،باید که از نو دل و ساخت

 باید با قلبا آشتی کرد باید که عشقو خوب شناخت

 جمله دوستت دارم و باید به جاش گفت و شنید

 دارو باشیم نه داروغه باید به آئینه رسید

دوستی

کسی رو برای دوستی انتخاب کن که قلب بزرگی داشته باشه تا مجبور نشی برای این که در قلبش جا بگیری خودت و کوچیک کنی